Toewijding en respect

 Gister, de 17e januari,  was ik te gast bij een rehearsal van Wadaiko Tokara. Interessant maar vooral leerzaam om dat eens mee te mogen maken. Voor diegenen die dat nog niet weten: Wadaiko Tokara is een taiko groep, die behoort tot de beste van de wereld. De leiding van de groep berust bij Art Lee, een leerling van Daihachi Oguchi (Even Googlen als je niet weet wie dát is.)

Ik was 's-morgens naar de dojo gelopen, een wandelingetje van zo'n 3.5 km, waar ik opgepikt werd door Yukari Ichise, de vrouw van Art Lee, en zelf ook een getalenteerde taiko speler. Na ongeveer een half uurtje rijden waren we bij de training locatie. 

Wadaiko Tokara bestond voor deze gelegenheid uit zes personen, drie mannen en drie vrouwen. De composities die men speelde waren voornamelijk geschreven door Art Lee. Men oefende voor een optreden op 11 februari aanstaande. Ik ga daar ook naartoe.

's-Morgens om 9 uur arriveerden we en begonnen we onmiddellijk met het uitladen van de taiko en alle andere materialen. De rehearsal zou om 10 uur beginnen en iedereen was een uur(!!) van te voren aanwezig om de taiko en andere materialen klaar te zetten en voor zichzelf een warming-up te doen.

Er werd geoefend tot ruim na twee uur 's-middags. Geen pauzes, geen lunch of zo. Er werd gespeeld en nog een keer gespeeld. Er werd van gedachte gewisseld over wijzigen of het verbeteren van de opstelling van de taiko of hoe van de ene naar de andere opstelling te komen. Er werden "fouten" gemaakt en er werd gelachen. Solos werden herhaald en verbeterd. En alles gebeurde met het grootste  respect en met een zo groot mogelijke inzet. Nooit werd er op een min of meer overschillige wijze gehandeld; niet bij het trommelen, niet bij het verplaatsen van de trommels, niet bij het even neerleggen van de bachi, niet bij de wijze elkaar aanspreken...respect en perfectie stonden voorop.

Art Lee kent alle nummers en rollen en solos uit zijn hoofd. Er werd zonder partituur of wat daar op zou kunnen lijken, gespeeld. Iedereen werd geacht zijn partij te kunnen spelen (wat overigens niet helemaal het geval was).  Geen ergernis of geklaag of geen gemopper, iedereen nam zijn verantwoordelijkheid.

Men ging voor de kwaliteit. Zo werden er van 10  tot 12 slecht twee nummers gespeeld. Alle aandacht ging uit naar de perfectie van een uitgevoerd nummer in al zijn facetten.

De toewijding was bijzonder groot!