Ima kara

En hoe nu verder? Als ik aan het schrijven van deze blog begin, duurt het nog twee dagen en dan is de Kenshu Taiko Residency voorbij, alhoewel, dan begint het eigenlijke "werk" pas. Dan zullen we weten of ik "wijzer" geworden ben. Vier weken full time bezig zijn met alles en nog wat met betrekking tot het spelen van de wadaiko, de Japanse trommels. Dat het een onvergetelijke ervaring is, dat staat wel vast, maar uiteindelijk wilde ik duidelijkheid over hoe ik verder wil met de wadaiko. Ik heb het over de wadaiko en niet over de taiko. Taiko kan van alles en nog wat zijn met betrekking tot slagwerk; met wadaiko wordt veel meer het Japanse slagwerk bedoeld en dat is waar mijn hart naar uit gaat, waar mijn passie ligt. Wadaiko Kobuyanagi is dan ook een goede naam, en niet Taiko Kobuyanagi of iets dergelijks. 

Hoe nu verder met Wadaiko Kobuyanagi?

Wat heel duidelijk is geworden de laatste maanden is dat de wadaiko veel meer is dan het slaan op Japanse trommels. Het zit zo door mijn dagelijks leven heen verweven, het is zo belangrijk geworden, dat het bijna "eten en drinken" is geworden. Het geeft mij zo veel plezier en geluk, levensgeluk durf ik wel te zeggen. Dat is wat ik wil delen, dat gevoel van intens geluk. Ik wil dat delen met, in de eerste plaats de mensen, die ook op die trommels willen slaan, maar ook met iedereen die zich ervoor openstelt, publiek en spelers zijn beiden belangrijk om te laten delen in de muziek (en meer!) van de wadaiko. Wadaiko betekent zo veel meer!!

Ik ga voor kwaliteit en niet langer voor kwantiteit. Ik ga voor de mensen die gewoon af en toe plezier willen hebben met die Japanse trommels, misschien zich willen afreageren van hun dagelijkse beslommeringen, of gewoon willen genieten, even een moment, korter of langer maakt niet zoveel uit, willen delen met anderen! Die mensen wil ik begeleiden en een fijn moment bieden; een kwartier, een uur, een dag, een week Ik wil ze de wadaiko laten ervaren, al is het maar voor één moment.

Ik ga voor kwaliteit en niet langer voor kwantiteit. Ik ga voor de mensen die op willen treden om hun wadaiko muziek te delen met anderen, die trots zijn op de prestatie, die de confrontatie aan durven gaan, ik ga voor een toehorend publiek.
Ik wil met die mensen, leden van Wadaiko Kobuyanagi, verder komen en streven naar het best haalbare voor wat betreft Wadaiko muziek en meer. Ik wil dat die leden uitstijgen boven zichzelf! Dat zal hard werken betekenen, voor iedereen, maar wel altijd met veel plezier en een duidelijk doel. Ik zal geen genoegen meer nemen met 50%, maar alleen met meer dan 100%. De keuze is aan de mensen zelf, uiteraard. Maar voor minder zal het niet meer gaan.
Wadaiko is om te delen met spelers en publiek.

Altijd een student.

De afgelopen maand is een heel goede leerschool voor me geweest met veel, heel veel leer- en bezinningsmomenten. Zowel voor mij als Wadaiko speler maar ook als mens met de dagelijkse bezigheden. Er waren momenten dat ik mezelf afvroeg waar ik aan begonnen was, maar die momenten waren heel zeldzaam. Elke avond vermoeid in mijn hotel, elke ochtend vroeg weer de 3.5km wandeling naar de studio/dojo van Wadaiko Tokara om, meestal in een-op-een sessies, te leren. In mijn rugtas een lunchpakketje, een fles water en een paar bachi.
Leren door te trommelen, dat zeker, haast altijd buiten mijn eigen comfort zone, maar ook van gedachte te wisselen over het hoe en waarom van de Wadaiko, door de historie van de wadaiko te beschouwen, door de shimedaiko op te spannen, door aanwezig te zijn bij rehearsals van Wadaiko Tokara. Altijd weer in een gastvrije en onbevangen omgeving, waar ik me welkom voelde en gewaardeerd. 
Ik heb veel bagage mee gekregen waar ik mee aan de gang kan, waar ik uit kan putten voor de leden van Wadaiko Kobuyanagi. Ik ga door op de ingeslagen weg, ik blijf studeren.