Weemoed

Het was op 18 november, na bijna twee jaar repeteren en proberen; Weemoed, een performance voor didgeridoo, taiko, blokfluit, zang en dans. Met zijn drieën een voorstelling geven voor een beperkt aantal bekenden. Na afloop koffie met een stukje gebak. 

Weemoed spreekt veel oudere mensen aan. Wie heeft dat niet af en toe: weemoedig denken we terug aan de dingen die we hadden, konden doen toen we jonger waren. Vervlogen tijden. De kroeg, de kinderen toen ze klein waren. Sporten, uitgaan, dansen,...

Ik wilde dat de mensen geraakt zouden worden door "Weemoed" en dat is wonderwel gelukt. Het mooiste van ons optreden waren de welbedoelde stiltes. Stiltes, die gebruikt werden als kort meditatief moment en om van plaats te wisselen voor het volgende deel.

We eindigden blijmoedig met een soort van bewustwording over alles wat nu nog mogelijk is. Op deze leeftijd, met deze levenservaringen zijn er nog zoveel leuke en blijde zaken te doen.

Na afloop hebben we A5-jes uitgedeeld met de namen van de muziekstukken, waarop Weemoed was gebaseerd, met ver melding van de componisten, wel zo netjes.

Omdat het een relatief klein gezelschap was, konden we iedereen aandacht geven om na te praten. Men reageerde over het algemeen blij verrast. Het werd dus goed ontvangen.

Toch bleef en blijf ik een wat ongemakkelijk, ontevreden, gevoel houden, na het optreden. Is dit nu wat ik wil doen met mijn taiko? 

Ik vond het een heel waardevolle ervaring, maar...