De eerste dagen, pieker en peins

De eerste paar dagen in Japan ben ik vooral bezig met het wennen aan het tijdsverschil, de mensen, de cultuur; heimwee (ja, nu al), de eenzaamheid, geen Nederlands om me heen, en een wel heel klein appartement.  

In de Netflix serie "Marco Polo" vraagt de vader aan Marco: "Weet je hoe ik alle ontberingen van het reizen heb overleeft?" Het blijft even stil...en dan antwoordt de vader "Door altijd te weten waar mijn thuis. Dat ik daar altijd naar kan terugkeren".

Mooie, inspirerende woorden. Dat is precies wat ik aan het doen ben hier "mijn thuis" zoeken. Het betreft niet zo zeer mijn fysieke (t)huis, maar veel meer mijn mentale thuis, en dan speciaal gericht op mijn liefde voor de taiko.  

In het verleden is het niet anders geweest en ik herken mezelf goed in wat ik voel. Het is lastig, dat zeker, als je niet kunt slapen en last krijgt van heimwee gevoelens. Niets lijkt dan nog te kloppen en een depressief gevoel loert. Ik laat het niet zover komen. Ik zoek en vind afleiding in de radio, een podcast of een filmpje op internet. Ik wist dat dit zou gebeuren, maar ik heb het ook opgezocht, bewust. Deze tijd moet er zeker ook een zijn van contemplatie en meditatie. Het is de tijd om belangrijke beslissingen te nemen, maar ik weet alleen nog niet wat "wijsheid" is. 

Veel overpeinzingen. Alles of niks. Ben blij dat Wies de taiko groep draaiende houdt. Nou ja "groep", beter "groepje". Ik zat zojuist even te kijken op YouTube, naar een sumo training. De mentaliteit van de worstelaars om te willen trainen is indrukwekkend. Iedereen probeert zoveel mogelijk tegen iemand te worstelen, die sterker is, meer ervaring heeft. Iedereen zoekt de beste mogelijkheden om het maximale eruit te halen. Daar zouden we wat mee kunnen doen misschien wel voor het (beter) leren spelen van de taiko. Beter betekent overigens niet altijd "technisch" beter.