De Bron

Als je het even niet meer zo duidelijk ziet, dan is het vaak raadzaam om een pas op de plaats te maken en mentaal terug naar de oorsprong te gaan, vanwaar het allemaal begonnen is. Zoek de bron op en vraag je van daaruit af "waarom" en "hoe".

De oorsprong van mijn passie voor het "trommelen " is duidelijk ontstaan op de basisschool  (toen nog lagere school). Daar begon het trommelen en het spelen in een groep. Het was "militaristisch" en er werd strak op de beat, in  marstempo, gespeeld. Er werden ook shows gelopen. Ik vond dat allemaal echt heerlijk om te doen. Ik voelde veel waardering van het publiek, van mijn leraren, en van mijn familie. Meestal werd tweemaal per week geoefend. Hierna ben ik nog snare drum (kleine trom heette dat toen) gaan spelen bij een harmonie orkest en pauken bij een klassiek orkest. Dat laatste speelde vanaf mijn middelbare school tot in mijn studententijd.

Tot zover de "bron" van mijn passie voor ritme en trommels.

Hoe zit het dan met de taiko? 

Eerst even een andere passie. Rond mijn 20ste ben ik begonnen met karate, Shotokan karate, om precies te zijn. En voor de kenners: ik volgde de lijn van de Japanse Karate Association. De bewegingen van karate, en speciaal de kata, zijn prachtig, een soort van "vechtballet'. Ik houd van moderne dans. Hier vind ik de bron voor mijn passies voor Japan en de strakke, staccato bewegingen van het karate. 

Toen ik in de 80-er jaren een uitvoering bijwoonde van Ondekoza (de voorganger van Kodo) was ik "verloren". Ik vond en vind het nog prachtig. Ik was destijds zeer geraakt door met name een nummer als "Monochrome". Prachtig. Zoveel nuances, zoveel perfectie in ritme en samenspel, zo gedisciplineerd, zo indrukwekkend.

Dat wilde ik dus ook...maar waar, en hoe.

Pas tientallen jaren later kwam alles bij elkaar en viel een en ander op de juiste plek. Ik volgde een aantal taiko workshops (Circle Percussion, Wadaiko Tokara) en werd lid van een taikoschool (Araumi). Geen strikte hiërarchie, zoals in het budo (karate), wel gemotiveerd en gedreven, maar ook met veel plezier en genot samen spelen.

Vaak dagelijks oefenen, en  trainen, trainen en nog eens trainen! En dat spelen van de taiko sloot ook nog eens een keer naadloos aan op een lange pelgrimage (1200km, Shikoku voor de belangstellenden), wat nog meer overtuiging gaf aan wat ik wilde met mijn leven.

Voor mij is het spelen van de taiko dus en vorm van samengaan van ritme, "vechten" met perfectie en de liefde voor de Japanse cultuur.

Hm....en hoe nu verder?